Wszystkich Świętych wywodzi się głównie z czci oddawanej męczennikom, którzy oddali życie dla wiary w Jezusa Chrystusa, a których nie wspomniano w martyrologiach miejscowych czy w kanonie Mszy świętej.  

W IV wieku tradycja przenoszenia całych relikwii świętych lub ich części na inne miejsce rozpowszechniła się i podkreślała, że święci są własnością całego Kościoła. W roku 610 cesarz podarował papieżowi Bonifacemu IV starożytną świątynię pogańską Panteon i nakazał składać tam liczne relikwie, powstał tam kościół pod wezwaniem Matki Bożej Męczenników. Od tego momentu oddawano cześć wszystkim zmarłym męczennikom w dniu 13 maja.

W roku 731 Papież Grzegorz III przeniósł tę uroczystość na dzień 1 listopada. Prawdopodobnym powodem były trudności z wyżywieniem rzeszy pielgrzymów, którzy przybywali do Rzymu. Papież Grzegorz IV w roku 837 rozporządził aby dzień 1 listopada był dniem poświęconym pamięci nie tylko męczennikom ale i wszystkim świętym Kościoła Katolickiego. Dzięki cesarzowi Ludwikowi Pobożnemu święto to rozpowszechniono na cały Kościół.

Zaduszki są odpowiednikiem pogańskiego święta Dziadów, obchodzone są 2 listopada zaraz po Święcie Wszystkich Świętych. W tym dniu wspomina się wszystkich zmarłych, których dusze mogą przebywać w czyśćcu. Tego dnia tradycja nakazuje zapalenia zniczy na grobie zmarłych, składanie kwiatów, wieńców jak i innych ozdób które symbolizują pamięć o zmarłym. Palenie zniczy na grobie wywodzi się z pogańskiego zwyczaju rozpalania ognisk na mogiłach- wierzono, że ogrzeją błąkające się po ziemi dusze. Dawniej tego dnia było zakazane wykonywanie niektórych czynności, aby nie skaleczyć, nie rozgnieść czy w inny sposób nie znieważyć odwiedzającej dom duszy np. nie wolno było klepać masła, deptać kapusty, maglować, zakazane było przędzenie, cięcie sieczki, spluwanie czy wylewanie pomyj.